Afscheidsbrief van Riekje
Beste student,
Misschien hoorde je het al: per 1 januari ben ik vrijwillig maar vrolijk met vervroegd pensioen gegaan. Vanaf het nieuwe jaar zul je me dus niet meer tegenkomen als studentenpastor bij NEWConnective in 3D@VU of elders.
Wat je nu zit te lezen, kun je dan ook beschouwen als een afscheidsbrief. Dat klinkt lekker dramatisch, toch?
Ik zeg steeds stoer dat ik er vrolijk onder ben, maar eigenlijk ben ik vooral ook nieuwsgierig en best wat onzeker over de periode waarin ik mezelf vrijwillig heb gestort. Ik ga jou namelijk vreselijk missen. Jou en je medestudenten (en mijn lieve collega’s natuurlijk, maar voor hen is deze brief niet bestemd).
NEWConnective bestaat ongeveer zeven jaar en vanaf het begin was ik erbij. Jij denk ik niet. Zoals de meeste studenten die ik heb ontmoet, doe je waarschijnlijk wel eens mee aan een event of een groep, of volg je ons op Instagram. En even zo snel als de anderen, ben je over een jaar of twee weer met heel andere dingen bezig: je krijgt een lieve partner, je studeert af, je gaat elders een master doen, hebt een baan gevonden, een nieuwe passie, of je gaat op stage in het buitenland of gewoon op reis. Voor zover corona dat toestaat tenminste. Met een beetje mazzel (vanuit ons gezien) blijf je vanwege die pandemie nog een tijdje langer dan gepland bij NEWConnective, omdat al die plannen even in de koelkast staan.
Bij NEWConnective komen jij en je medestudenten met regelmaat ter sprake. In gesprek met onze geldschieters bijvoorbeeld. Dan omschrijven we jullie als jonge mensen die op zoek zijn naar zin, naar verbinding, naar zichzelf, naar wat echt is en betrouwbaar, naar wat er werkelijk toe doet, waar je in durft te geloven. Of dat nou de wetenschap is, een god, jezelf, de liefde, je eigen hart of je familie. Het gaat je om waarheid, doel en zin in je leven. Daarbij ben je deels erg gericht op jezelf, je eigen ontwikkeling, maar je bent ook nieuwsgierig naar hoe andere studenten omgaan met wat op hun pad komt en je stelt je vaak behulpzaam naar hen open. Verschillen zijn boeiend, schurend en leerzaam, maar verrassend is voor jou vooral wat je onverwacht juist in iemand anders van jezelf terugziet.. Of sla ik hiermee de plank mis?
Als je meedeed aan een van onze rouwgroepen, herken je wellicht wat ik bedoel: je zoekt contact met mensen die iets soortgelijks meemaakten als jij, in de hoop daaruit steun te putten en de kunst af te kijken hoe je in godsnaam overeind kunt blijven nadat een geliefd persoon is overleden. En precies met die hoop deden de anderen ook mee aan de groep, zodat jullie elkaar tot steun konden zijn. Ik leverde hiervoor bij NEWConnective vooral een gezellige en veilige ruimte waar dit kon, bood structuur, stelde vragen, maakte grapjes, legde soms wat uit, en hielp jullie zo wat vertrouwen te hervinden en zin in het leven.
Maar ook als je afkwam op een van onze Friendshipping-events, meedeed aan een BYOB (Bring Your Own Bias), met je bestuur door ons werd getraind in het geven van complimenten, of aanschoof bij online events als Ik (b)en de Ander (over de Ramadan als vrijwillige quarantainemaand voor reflectie) heb je hopelijk die combinatie meegemaakt van kennismaken met onbekenden, onverwachte wederzijdse herkenning, lol en diepgang. En als je aan een of meer zinvolle wandelingen meedeed of in de Stilteruimte op de VU met mij en anderen stilzat rond een bezinnende tekst, heb je ook daar iets kunnen proeven van verbinding met jezelf en anderen op een dieper of hoger level. Soms hadden we een een-op-een gesprek, vaker trof ik je in een groep, live of online.
Bij elke nieuwe ontmoeting, dus ook met jou, heb ik mijzelf voorgesteld als programmamaker en studentendominee. Ik legde je uit dat ik betaald werd door de Protestantse Kerk en uitgeleend aan NEWConnective met als opdracht: ruimte zoeken en vinden voor studenten voor hun levensvragen, hun zoektocht naar zin en betekenis. God, kerk, bidden, Bijbellezen kwamen praktisch amper ter sprake. Maar wel: kwetsbaarheid, zin vinden of zelf gevonden worden, niet lijden aan je eigen imperfectie maar jezelf goed genoeg vinden en de moeite waard zoals je bent. En ook benoemden we wel de waarde van even stilstaan bij wat er echt toe doet, niet altijd hoeven meegaan in de slopende ratrace van steeds meer en beter moeten presteren en altijd maar ‘aan’ moeten staan.
Ik denk dat je je lang niet altijd hebt gerealiseerd hoeveel waardevolle en vrolijke momenten jij mij hebt bezorgd door je veerkracht, je optimisme, je vrolijkheid of je neiging tot het almaar weer stellen van nieuwe vragen. En ook niet: dat ik je meedroeg in mijn hart, dat ik voor je heb gebeden.
Als jij niet was gekomen, was mijn werk zinloos geweest. Snap je nu dat ik je wel ga missen?!
Gelukkig blijven mijn andere collega’s paraat en word ik opgevolgd door een nieuwe enthousiaste pastor. Dat maakt het voor mij wat gemakkelijker om afscheid te nemen.
Bedankt voor alles en het ga je goed!
Riekje van Osnabrugge
P.S. Als corona het toestaat, komt er nog een moment om elkaar even live te zien, volg daarvoor de socials!
