Hart op de Tong: Open Podium, de nabeschouwing

Op dinsdag 10 januari werd voor het eerst een Open Podium door Hart op de Tong georganiseerd. De Keizersgrachtkerk (vaak langsgefietst, nooit gezien wat een mooi gebouw het eigenlijk is) zat niet vol, maar vol genoeg om een leuke sfeer te creëren. Kaarsjes op het podium en voor aanvang klonk er wat orgelspel. Zou het een kerkelijke avond worden? Nee, genoeg momenten van bezinning maar verder gewoon genieten van wat er allemaal gedaan werd.

Anouk Slik presenteerde de avond op spontane wijze. Een beetje gespannen was ze vast wel. Fijn. Dit zou een avond worden waarin alles mag. Desalniettemin was het niveau lekker hoog!

Thuiskomen blijkt een breed begrip: van ‘lekker thuis op de bank neerploffen’ tot ‘je veilig voelen’ of zelfs ‘eindelijk weten wat jouw weg is’. Zo vertelde Florentien Mol, die twee eigen nummers zong, dat het land Canada voor haar al de eerste keer thuiskomen was. De vriendinnen Hester, Ynke en Nadia hadden een wat onconventionelere aanpak en zongen deels Nederlandstalig met stevige rocky begeleiding. Ook zagen we de in Amerika woonachtige Hawta Kamaran die de sfeer aanpaste van wat meer kerks naar wat meer ‘streetwise’: hij zong eigen R&B-achtige nummers met, zoals vaker in die scene, een diepere betekenis. Verder hebben we Andreas Schrijver gezien, de blonde spring-in-het-veld met een comedian-achtige uitstraling die originele eigen gedichten voordroeg, iedereen deed lachen maar ook een klein hartje bleek te hebben voor zijn moeder! Verder werden meerdere interessante gedichten voorgedragen door presentatrice Anouk en haar vriend, geluidsman Guido Attema, en Riekje van Osnabrugge, de mater familias van NEWConnective. En Aren Scholte – “Hoi, ik ben Aren en mijn vader is dominee” – greep de kans eigen dichtwerk voor te dragen waarin hij zijn persoonlijkheid en zingeving combineerde met originele rijm. Poëzie past nou eenmaal mooi op zo’n avond! Oscar Kerkman bracht een ode aan George Michael – hij was fan en had door zijn overlijden een “kutkerst” – waarna hij een experimentele act bracht met orgelmuziek. Zoals gezegd: alles was mogelijk!

Het hoogtepunt van de avond was een act van vier jonge zangeressen gezien die zich ‘The Syrens’ noemen. Geloof mij: zoiets moois had ik nog nooit gehoord en ik vraag me af wie het met me oneens is. Zij zongen, onder pianobegeleiding, vierstemmig, onder andere ‘Welcome Home’. De samenklank, tezamen met de mooie akoestiek, gaf een hemels, bijna onwaar geluid waarbij iedereen even helemaal weg was. De act zorgde soms zelfs voor kleine tranen. Op YouTube staan ze ook, maar kom liever een keer naar ze kijken in het echt.

Luisteren naar The Syrens was voor mij een beetje thuiskomen, want ik kwam al luisterend ergens terecht waar het alleen maar mooi en niet alledaags is. Zelf greep ik de kans om voor het eerst iets te doen wat moet lijken op stand-up comedy. Maar ja, je wil bij zo’n avond ook een boodschap meegeven. En je hebt met een bepaald onderlegd publiek te maken, waar sommige flauwe grappen misschien niet aankomen. Dat is nog flink moeilijk! Je kan immers niet je hele speech uitschrijven, maar uit het hoofd oplepelen is ook zo wat. Mooi dat dit podium iedereen een kans biedt om in een vriendelijke setting iets te proberen. De één vond het grappig, de ander vond me soms iets teveel ‘de dominee’. Ik was in ieder geval heel blij het te mogen hebben geprobeerd. Mijn hoofdboodschap: doe iets! (zie kunstwerk boven spoortunnel Wibautstraat). Ik sloot af met ‘Het Dorp’ van Wim Sonneveld, dat de jonge generatie gelukkig ook bleek te kennen.

Zoals gezegd: voor herhaling vatbaar en dank aan alle deelnemers voor hun bijzondere en afwisselende bijdragen. NEWConnective kijkt volgens mij uit naar een volgende keer. Mijn advies: doe mee! (want hier mag het eventueel mis gaan).

Geschreven door: Lennart de Geus