In het corona-virus schuilt een kwetsbaar cadeau

Kwetsbaarheid wordt vaak gelinkt aan angst: angst voor zwakte, angst voor imperfectie, angst om gekwetst te worden. Het Coronavirus haalt deze term uit zijn abstractie naar de praktische realiteit. Wij zijn plotseling allemaal kwetsbaar, in onze gezondheid en de gezondheid van onze geliefden, in ons werk, in onze opleiding, in ons sociale leven, in onze basisbehoeften. Wat gebeiteld leek in steen, bleek gebeiteld in ijs, kwetsbaar, nu de zon van de angst in het midden van de hemel staat.

Kwetsbaarheid is echter in zichzelf niet iets angstigs. Slechts het verzet ertegen, het ‘niet kwetsbaar willen zijn’ en de associatie van kwetsbaarheid met zwakte maakt de verbinding met angst. In feite waren deze zaken altijd al gebeiteld in ijs, niet gebouwd op onveranderlijkheid maar op vertrouwen. Het is slechts onze overtuiging dat het ijs steen was, onze schijnzekerheid, waar wij nu mee geconfronteerd worden.

Die schijnzekerheid hebben we nodig. Op het vertrouwen dat het goed komt kunnen we bouwen. We moeten dit lichtspel van zekerheid en onveranderlijkheid echter niet verwisselen met de realiteit. Ons bestaan is onschadelijk in kwetsbaarheid, ons bestaan is perfect in al zijn imperfecties, ons bestaan is constant veranderlijk. Het Coronavirus confronteert ons met deze realiteit, haalt ons even uit de grot. Dit kunnen we naast de praktische uitdagingen ook als een spirituele kans zien. Als het ons gegeven wordt dat we de schijnzekerheid weer mogen oppakken, zullen we het kunnen koesteren als een zonsopkomst. Hartverscheurend mooi, juist om zijn kwetsbare vergankelijkheid.

Hartelijke elleboogstoot 😉

Wietske

Wietske is stagiair Spiritual Care bij NEWConnective. Zij is life coach en programmamaker en houdt zich bezig met onder andere kwetsbaarheid en vrouwelijke kracht.