Ruimte voor imperfectie?

Tijdens de Maand van de Filosofie stond er een Open Podium gepland met en voor studenten rond het aansprekende thema ‘Ik stuntel, dus ik ben’.

Verwachtingsvol nodigden we besturen uit van studieverenigingen die hier wellicht bij wilden zijn. Ontgoocheld lazen we lauwe reacties. Eén expliciete, haast woedende afkeuring sprong eruit:

(…) Als ik de wetenschap dat ik ben, moet ontlenen aan het feit dat ik maar wat doe en daar af en toe foutjes bij maak, wat houdt het dan nog in om te zijn? En succesvolle mensen zouden dus ook niet zijn (…)? De menselijke conditie is wat mij betreft meer dan (…) stuntelen!”

Wat is er dan zó erg aan stuntelen? Zijn studenten als onderdeel van onze veeleisende prestatiemaatschappij inderdaad zo met elkaar in competitie, dat elk foutje gevoeld wordt als fataal? Omdat ze hun leven ervaren als individueel project dat ze ook alleen maar zélf tot een succes kunnen of moeten maken? 

Topvoetballer Matthijs de Ligt kan kennelijk nog rustig zeggen dat hij leert van zijn fouten en daarmee jonge voetballers inspireren: falen als voorwaarde en een opmaat voor succes. Maar wat kan er positief zijn aan falen zonder daarna succesvol te worden? 

Als we bij NEWConnective frustraties van studenten horen over hun imperfectie, houden we ze graag voor dat je uiterste best doen een mooie levenshouding is, maar dat je jouw waarde als mens niet verliest als iets niet lukt. Dat is eng. Want onze maatschappij eist toch echt iets anders van ons.

Wat houdt het nog in om te zijn? vraagt de student. ‘Zijn’ is zeker meer dan ons eigen bereikte succes of falen in het leven. We hebben domweg niet alles zelf in de hand. Maar het zou onze samenleving een stuk menselijker maken als we meer ruimte durven maken voor imperfectie, gewoon stuntelen.

Ik ga dat bestuurslid toch maar eens uitnodigen voor een kop koffie.

Deze column is eerder geplaatst in het maandblad Kerk in Mokum.

Gemaakt door: Riekje Van Osnabrugge

Riekje van Osnabrugge werkte sinds de oprichting in 2014 bij NEWConnective als studentenpastor en programmamaker. In december 2021 is ze met pensioen gegaan. Zoek je contact met haar? Mail ons dan: info@newconnective.nl.

Riekje studeerde Theologie aan de VU, was eerder docent levensbeschouwing op de middelbare school voor vmbo tot vwo. Sinds 1993 is ze studentenpastor vanuit de Protestantse Kerk Amsterdam en ze is geestelijk verzorger geweest in een algemeen ziekenhuis.

Wat is jouw levensfilosofie?
"Ik ben protestants-christelijk. Ik probeer te leven vanuit het geloof in het komende Koninkrijk van God op aarde. In dat Rijk is ruimte voor elk mens, wordt ieder mens gezien en erkend. Er zijn geen goden die mensen klein en onmondig houden. Liefde, vergeving, genade en trouw zijn er de kernwaarden. Dat geloof geeft richting in mijn leven: als ik hoop op zo’n rijk, moet ik er zelf alvast naar leven. In de Bijbel lees ik in de verschillende boeken en boekjes, o.a. over menselijke ervaringen, zoektochten naar antwoorden op levensvragen, verhalen van wanhoop en hoop, haat en liefde en aanwijzingen voor het goede leven volgens Gods leefregels. Een grote inspirator daarin is Jezus, die onmacht aan de kaak stelde en liefde predikte. Ik vind het van essentieel belang verbindingen te zoeken met alle mensen die een vergelijkbare wereld nastreven, of ze nou christen zijn of niet."

Wat is het wijste dat je tot nu toe hebt geleerd?
"Als je je openstelt voor een ander, ontstaat er ruimte voor verbinding. En die verbinding zorgt voor moed en vrolijkheid. Of (van mijn moeder): ‘in hun hempie zijn alle mensen gelijk'."