Top 3 Borders & Bridges Schrijfwedstrijd

Nummer 1: Rozemarijn van ’t Einde
Ongewenste verbinding

Wekelijks overschrijd ik de grens,
steek ik over naar een andere kant,
door een zwijgend poortje krijg ik toegang tot Niemandsland.

Een gebied van rammelende sleutels.
Gesloten deuren zijn de norm.
Een land met UC’s en PIW’ers.
Het devies is: leef conform.

Er luidt een negatief reisadvies,
het ministerie geeft code rood.
Wie dit negeert -zo denkt men-,
riskeert verwonding of zelfs dood.

Ook gaan er gigantische geruchten:
Wilde beesten huizen daar.
Maar wie er eens geweest is,
verklaart dat voor onwaar.

Waarom dan
deze segregatie
deze vorm van
maatschappelijke amputatie?

Is het echt om ons te beschermen
tegen wat zich achter muren bevindt?
of is het om te voorkomen dat we zien wat ons verbindt?

Want grenzen zijn van harte nodig.
Ze zorgen dat niemand onverlet
met wat begrip of misschien  zelfs naastenliefde wordt besmet.

Ze beschermen tegen het besef:
Wie weet word ook ík ooit migrant
moet ik gedwongen verhuizen
naar dat verre nabije Niemandsland.

Op verzoek van de schrijfster is nummer 2 tijdelijk niet geplaatst. 

 

Nummer 3: Tom Blom
Een open brief aan ons

De vraag of je liefde of je geluk verdient kan heel confronterend zijn, zeker als je al leeft naar de conclusie dat je dat wél doet

Als je dus al je zegeningen al gebruikt hebt

Het is ook een vraag die je alleen stelt als je in twijfeling bent gebracht over het antwoord

 

Je conclusie:

Pas als je iemand voor iemand anders bent, ben je iemand

Intrinsieke waarde bestaat alleen voor ideeën

 

Naar jezelf luisteren is ook zo’n mythe

Of naar jezelf op zoek gaan

Geromantiseerd zelfmedelijden

 

Pas als je stil bent realiseer je dat het niet houdbaar is;

misantropie, zelfhaat, depressie

Pas als het op is, en je niet anders kan dan janken

 

Dan neem je je voor om je meer aan te passen

En meer uit te gaan

En minder te denken

En het uit te maken

En jezelf los te laten

En op te sluiten

niet meer te voelen

 

Als je alle muren om je heen kent, lijkt het net een thuis

 

Maar de vraag of je liefde verdient is bovenal een absurde vraag. Alsof iemand het bewust heeft uitgedeeld

Het minste wat je kan doen is jezelf liefde gunnen. en tijd. en rust. en een luisterend oor of goed advies

Het is in me gaan groeien, ik cultiveer het

En ik hou over, dus ik deel het

 

Familie is recycling

Liefde is geen ruilgoed, maar een estafettestokje

 

Misantroop, ik weet ook niet waarom ik het verdien zoveel liefde om me heen te hebben

Het enige wat ik weet is dat ik het door wil geven

 

Ik hou van je, misantroop